میگه همیشه شکست ها بخشی از فرایند کارهاست، دقت کنید!
"بخشی از فرایند". پس اجتناب ناپذیره. نمیشه گفت من این راه رو میرم اما شکستش رو قبول نمیکنم. یا حتی سختی. اصلا نمیشه انتظار داشت توی دنیا انسان سرخوشی بعداز سرخوشی داشته باشه،
من یه مدت مدیدی از زندگی ا‌م رو پی همین سرخوشی ها بودم و تحمل سختی هرچند کوچک نداشتم، همون راحت طلب.
زندگی بدون داشتن سختی و گذروندن پروسه ای از سختی ها و شکست ها تا رسیدن به موفقیت، تنها روزهاییه که میگذرونیم و حواس خودمونو پرت میکنیم از منجلابی که توش غرق شدیم!
من با کتاب خودم رو غرقِ در این منجلاب میکردم. کتاب پشت کتاب دیوانه وار میخوندم و میگذروندم. هرکسی هم از من ایراد میگرفت زودی میگفتم: کی گفته این کتابا چیزی به آدم یاد نمیدن؟ حقیقتش رو بخوام بگم بی فایده هم نبودن، اما هدف من از خوندن فقط غرق شدن در زندگی شخصیت های داستانی بود و اینکه از زندگی واقعیم دور باشم.
نتیجه ی چندماه وقت تلف کردن و سعی در خوش گذرونی بدون ذره ای سختی این شد که به خودم گفتم اگر بخوای از خودت راضی باشی، باید حرکت کنی. به سمت هرچی که فکر میکنی درسته، و تا وقتی در حرکتی همیشه سختی و شکست وجود داره.
باز خداروشکر راحت طلبیم چند ماه بیشتر طول نکشیدD:
یادم نمیاد کدوم قسمت از سریال ناروتو بود، اما یه جا ناروتو فن احضارش رو در مقابل گارا جلوی ساسکه اجرا میکنه، ساسکه با تعجب نگاه میکنه و میگه ناروتو چطور یهو انقدر قوی شد؟؟ مایی که داستان رو از اول دیدیم میدونیم به سادگی انقدر قوی نشد، برای یاد گرفتن یه فن، استادش از پرتگاه پرتش کرد پایین تا ناروتو یاد بگیره از فن استفاده کنه. درواقع سختی یادگیری این فن درحدی بود که ناروتو مجبور شد زندگیش رو پاش بذاره! حالا مایی که حاضر نیستیم دو قطره عرق از سرو رومون جاری شه، تکلیفمون چیه؟ :)
- سه شنبه ۲۱ مرداد ۹۹
