برای باقی ماندن،بنام الباقی
هرماه یه مدتی مثل بچه ها میزنم زیر گریه اگه بهم بگن بالای چشمت ابروعه! و هرماه میگن بالای چشمت ابروعه بدون هیچ ملاحظه ای.
تنها خوبیه این مدت نخوابیدن تا نصفه شبه و البته بلند نشدن برای خوندن دو رکعت نماز که نمیفهمی چطوری خوندی!
اگه ما آدمیم پس چرا انقدر تحت تاثیر هورمونیم؟ اگه حیوونیم پس چرا انقدر چون و چرا میکنیم؟ ما چی ایم این وسط؟
یه بار حضرت داوود(ع) از خداوند می پرسه چرا انسان رو آفریدی؟ میشنوه"گنجی پنهان بودم، دوست داشتم شناخته شوم، پس خلق را آفریدم تا مرا بشناسد. "
درسته که همه ی مخلوقات در حال عبادت خداوند هستن، اما این یه عمل غریزیه و هیچ کس جز انسان این ویژگی رو نداره که بتونه بشناسدش و بعد اگه دلش خواست عبادتش کنه.
پ.ن. شاید آخرین نظری باشه که در این شرایط بخوای بشنوی، اما ورزش آهسته و پیوسته در تعادل هورمون ها میتونه تاثیر گذار باشه. نه فقط منظم شدنش، بلکه توانایی در هندل کردن احوالات رو هم بیشتر می کنه.
و چرا من این غم ها رو دوست دارم؟طبیعیه؟
آخ از اون "و هرماه میگن بالای چشمت ابروعه بدون هیچ ملاحظه ای." و درک نکردن.
من حتی عاشق گریه کردنم :|
منم اینطوری شدم :/
به قول معروف یکسره اشکم دم مشکمه :|
شاید بخاطر اینه که دلمون گرفته ...
