معمولا با اسم آوینی تنها مستند روایت فتح و صدای خوش آهنگ او به ذهن متبادر میشود. با این اوصاف باید سید اهل دوربین یا صدا نام میگرفت، اما چرا سید شهیدان اهل قلم؟ مگر اوینی چه قلمی داشت؟ یا بهتر بگویم، چه تفکری؟ انسانی میتواند بنویسد که فکری پشت قلمش باشد و الا جز خزعبلات چیزی تحویل مخاطب نمیدهد.
چیزی که در این کتاب خواندم تنها قطره ای بود از انچه آوینی در سر داشت. قلم روان و ساده و همه فهم اقای یامین پور این فرصت را به راحتی به مخاطب میدهد تا بخواند و بفهمد و فکر کند.
اما برگردیم سراغ آوینی... از این به بعد چیزی که از اوینی در ذهن من توسط این کتاب نقش بسته، انسانی است دارای تفکرات انقلابی، منتقد زمانه خود و البته شجاع و صریح بودنش در مقابل جرایانات زمانه اش، مصر روی اعتقادات مومنانه و در نهایت زمانه شناس. اوینی در زمان جنگ ضرورت دید تا صحنه های جنگ باید ثبت شود اما نه صحنه ی خون و خون ریزی. صحنه ی تجلی پیدا کردن انسانی با مختصات انقلابی و مومنانه.
بعد از جنگ ضرورت دید دست به قلم ببرد و تفکرات تکنوکرات، لیبرال، مدرنیسم و.. را نقد کند. تمام این جریانات در ایران سالهای 60 و 70 وجود داشته و هنوز هم دارد. اما در آن دوران آوینی یکه و تنها در مقابل این جریانات ایستادگی میکرده درحالیکه امروزه بسیاری به این دست از جریانات نقد وارد میکنند و تفکرات آوینی را پیش میبرند.
قسمتی از متن کتاب میگوید اگر بپرسید که ما به چه زبانی سخن میگوییم؟ باید گفت به زبان سعدی! سعدی اگر نبود معلوم نبود چه بلایی سر زبان فارسی عزیز ما می آمد. و اکنون ما هم وامدار تفکرات آوینی و روشنگری او در تفکرات انقلابی و مومنانه هستیم. اوینی معلم انقلاب ماست. کمتر انسانی پیدا میشود که بتوان گفت دارای منظومه فکری است، آوینی یکی از این کمترین هاست. در تفکرات و آثارش جوری تنیدگی دیده میشود که به هیچ عنوان ضدو نقیضش را نمیتوان یافت و مانند یک رشته به هم متصل است.
با تمام این اوصاف، خود نویسنده هم بیان میکند که آوینی را از روی کتاب هایش بشناسید. کتاب ماجرای فکر آوینی تنها اشاره ای به سبک و سیاق این شهید مهجور دارد. سلام خدا بر این شهید
- جمعه ۱۵ فروردين ۹۹
