سلام! یه مدتی میشه که چیزی ننوشتم. بخاطر وضعیت اخیر کشورمون اصلا اعصابی برام نمونه بود، حوصله هم. از مجازی فاصله گرفته بودم تا گنده گویی ها عده ی کثیری از هموطنان رو اصلا نخونم. حتی اینجا هم بودند کسانی که مینوشتن ولی حداقل مثل اینستا انقدر پر از هیجان و خالی از منطق نبود..
چندوقت پیشا کتابی خونده بودم که ایتالیایی بود با ترجمه امیرمهدی حقیقت، و فضای کتاب زمانی نوشته شده بود که فرهنگ ایتالیا کم کم داشت تغییر میکرد و ضدارزش داشت تبدیل به ارزش میشد. کانون خانوده کم کم سردمیشد چون دیگه داشتن دوست دختر برای مرد خونه و دوست پسر برای زن خونه، یه چیز کاملا عادی جلوه میکرد و اگه خانمی از داشتن دوست دختر برای همسرش شکایت میکرد، انگ عقب افتاده بودن و ... میخورد!
داستان درمورد مردی هست که تو همین فضای جامعه که بالاتر توصیفش کردم، وارد رابطه ی نامشروعی میشه که خانمش اصلا نمیتونه باهاش کنار بیاد. مرد خونه چندسال خانواده رو ترک میکنه و تو این مدت خانمش براش نامه مینویسه و ازوضعیتش میگه و همش بهش یاداوری میکنه که تو دوتا یچه داری برگرد سرخونه زندگیت! بعد از مدتی مرد برمیگرده. خانم خونه باهرچی که بود میسازه و خانواده رو بهم نمیزنه. یچه ها هم خاطرات نداشته با پدرشون رو فراموشمیکنن و انگار که یه امر عادی باشه، به زندگی ادامه میدن.
خلاصه هرکدوم یک جوری با یک بندی به زندگی مشترک باهم دیگه وصل شده بودن حالا این بند ممکنه منفی باشه یا مثبت، اسیب زننده باشه یا تعالی دهنده ...
از اونموقع دارم به این فکرمیکنم که من با چه جور بندی، یا چه ماهیتی وصل شدم به زندگی مشترک با همسرم، یا با خانوادم ... دارم فکرمیکنم مردم ما با چه بندی وصل شدن به این کشور و خاک که اینطوری لشون خون میشه وقتی وضعیت فرهنگ و اقتصاد رو میبینن ... یا هرچیز دیگه ای ...
پی نوشته:
برای پدر چرنوبیلیسم جان هم فاتحه ای یا دعایی با هرآیینی که هستید قرائت کنید لطفا ...
- چهارشنبه ۲۰ مهر ۰۱
