بالاخره از چخوف خوندممممم... و اینکم بگم واقعنم متنش روان و خوش خوان و قابل لمسه. با اینکه از ارایه های ادبی خوشم میاد اما فهمیدن ماجرای داستان، همراه شدن با شخصیت ها و کشش داستان هم برام ملاکه. و چخوف میشه گفت همه اینها بود، چون کمتر اون ارایه های ادبیِ تو ذهنم مثل تمثیل و استعاره و تشبیه و... درش به کار برده بود.
و از همه مهم ترررر اینکه این کتاب رو من از نشر ماهی گرفتم از همون کتاب جیبی های گوگولی که همه ما میشه بردش و انقدر شیفته اینجور کتابا شدم که نمایشگاه کتاب رفتم یه جیبی دیگه گرفتم( چرا یه دونه؟ چون واقعا قیمت کتابا نسبت به حجم و نوع کاغذ و جلدشون اصلا منصفانه نیست و حقیقتا زورم میومد) کتابی که خریدم از داستایوفسکیه.
داستان پردازی چخوف خوب بود و واقعا کل داستان همونی بود که خودش گفت، پر از ملال! شخصیت اصلی حق داشت ملول باشه چون پیر شده بود. با این احتساب طی کتاب حال و هوای یه پیرمرد رو درک میکنین :)
یه جای کتاب پیرمرد میگفت همه میگن دانشمندان و فیلسوفان واقعی به همه چیز بی اعتنا هستن و این درست نیست، چون بی اعتنایی یعنی مرگ پیش از موعد. بنظرم خود پیرمرد هم زودتر از موعدش مرده بود! چون حتی به فرزند خوانده اش وقتی تو سردرگمی داشت دست و پا میزد یه کلمه هم کمک نکرد، حتی به ازدواج پنهانی و ناگهانی دخترش! دیدم چقدر حرفش راسته، یهه زمانی تو زندگیم این دلمردگی رو مدت زیادی تجربه کردم و نزدیک بود دیگه واقعا افسرده بشم، به شوخی هم به مشاور میگفتم این دنیا دیگه چیز خاصی برای ارائه دادن به من نداره، انگار که مثلا یه زن پیر باشم و کلی سال عمر کرده باشم :)))
ملال هم میشه گفت همچین مفهومی داره یعنی تو توی حس بی حسی باشی، حال بی حالی، بین تمام حس ها خنثی باشی. بنظرم تو این کتاب چخوف انتخاب اسم کتاب رو هم دقیق و ملموس گذاشته بود^^
خیلی بی ربط: ۱. قالبم برای شماهم بد میاد؟ برای من کلمه های اول هر سطر نصفه نشون میده!
۲. امروز که کارم بیشتر با گوشیه وقتی تو محیط های عمومی میرم خجالت میکشم از اینکه گوشی دستمه، جای کتاب تو دستام خالیه و این گزاره (خوشبختانه یا متاسفانه) داره روز به روز جاشو تو ذهنم باز میکنه که: گوشی به دست گرفتن یعنی بی برنامه بودن.
- دوشنبه ۲۶ ارديبهشت ۰۱
