به نام خدا کامو رو دوست ندارم. البته نه اینکه اندازه جورج اورل ازش بدم بیادا! خیلیم باهاش خوش نمیگذرونم به هرحال. این سقوط هم از اون آثار پرطمطراق و دهن پر کُنه! از اونا که بنظرم واقعا متن سخت و سنگینی داره و جمله هاش پره از لغت های جدید و مترادف که حداقل برای گسترش دایره المعارف خوبه، من این آخری رو بیشتر دوست داشتم :)
تمام کتاب پر بود از غر زدن از دست آدما، پر بود از توجیه شخصیت اول داستان که متکلم وحده بود و مخاطبش ما بودیم (اینکه مخاطب ما بودیم خیلی جالب بود برام و بنظرم همین بود که باعث شد ادامه اش بدم) پر بود از سیاهی و بعضیا میگن حقیقت تلخ انسان بودن که بنظرم آدما انقدرا هم که کامو میگه بد نیستن :|
یه جاهایی از کتاب بهم برمیخورد. به منی که با مبانی اسلام بزرگ شدم و آدم بودن موهبت به حساب میاد و عنوان اشرف مخلوقات برای ماست.
خلاصه که کتابش کم حجمه، اگر در شرایط روحی خیلی اوکی ای نیستین این کتاب رو بذارین فرصت مناسب تر بخونین. ولی در جایگاه کتابخون میگم که بخونین چون کامو بالاخره اسمی در کرده! کتاب از همون سقوطی داره حرف میزنه که انسانها گرفتارش هستن.یه رمان اگزیستانسیالیت هست یعنی اینکه (اگر بخوام یه تعریف کوتاه بگم) کتاب بر این مبنا نوشته شده که آدم ها هستن که میتونن به زندگی خودشون معنا بدن و زندگی کنن.
شمارو نمیدونم ولی اگر من میخواستم طبق این مبنا زندگی کنم تا حالا چندین بار خودکشی کرده بودم!
خیلی بی ربط: بروز رسانی فایر فاکس تو گوشی چقدر مزخرف شده!
- يكشنبه ۲۵ ارديبهشت ۰۱
