سرکار علیه

"ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

موجیم که آسودگی ما عدم ماست"

آرزم اینه بشم مصداق واقعی این بیت

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟
به کجا میروم آخر ننمایی وطنم؟

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا؟
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم؟

آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم
رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

کیست آن گوش که او می شنود آوازم؟
یا کدام است سخن می کند اندر دهنم؟

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد؟
یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم؟

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد
به یکی عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم
آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

به نظرم من واقعی همونیه که وسط یه اقیانوس داره غرق میشه، گاهی سرش را بالا میاره، یه نفسی میکشه و بعد دوباره فرو میره اون زیر. و این شرایط بسی دردناکه، آدم یا غرق شه تموم شه، یا نجات پیدا کنه. این نیمه زنده بودن، نیمه مومن بودن، نیمه انسان بودن خیلی مضخرفه