سرکار علیه

من در حالی که در ماشین نشسته ام و عین از خستگی سر بر شانه ام گذاشته، برای شما مینویسم. 

میخواستم برای ۹۹ پستی بلند بالا بنویسم که نشد. چرا؟ از رسم و رسومات بپرسید! از رسم عیدی بردن به خانه عروس، از رسم خرید عیدی، رسم بازدید هایی که عروس حتما باید حضور داشته باشد... به قول عین، شکایت این رسومات را باید به کجا برد؟ نمیدانیم.

۹۹ سال خوبی بود برایم، علی رغم تمام اتفاقات ناخوشایندی که شرایط و محیط برایم رقم زد مثل همین ویروسی که دست از سر ما برنمیدارد، یا مثل غم هموطنانی که مصیبت سیل، زلزله و... را ناخواسته تحمل کرده اند و میکنند. ۹۹ برایم مثل انسانی بود که هرچقدر سیلی خورد، محکم تر شد، هرچقدر بدی دید مهربان تر شد. ۹۹ به ما سیلی ها میزد و ما دلمان نرم میشد به آینده، به زندگی دونفرمان، به تازگی روزهایمان در کنار هم، به آرزوهایی که هرکدام میخواستیم برای دیگری برآورده کنیم، به غافلگیر کردن هم، به خیلی چیزها.. ۹۹ برایم پر از تجربه های تازه و اتفاقات خوشایند بود که فعلا بزرگترینش همان ازدواج است، سالِ دوصفر، حتما ادامه ی اتفاقا خوشایند سال قبل خواهد بود و من هرچه را نگاه میکنم، قصد پژمرده کردنم را داشت اما سعی کردم، نخواستم، روزنه های امید را نادیده بگیرم. ۹۹ اگر عالی نبود، بسیار خوب که بود. 

۱۴۰۰ را میخواهم به فال نیک بگیرم، میدانم احتمال زیاد امید واهی است که دل ببندم به دولت بهتر، اما باز هم امید دارم. اصلا انسان هرچه دارد از امید دارد، هرچند واهی، هرچند بی پایه. امید مخلوق محبوب من است گرچه گاهی با خودش "نا" یی به همراه دارد :).